انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران

* بقعه دوازده تن *

بقعه دوازده تن در ملاط 4 كيلومترى جنوب لنگرود قرار دارد. اين بقعه مدفن 12 تن از سادات كيايى است كه بر بخش شرقى گيلان حكومت مى‏كردند. اين سادات به خاطر اينكه وطن آنها ملاط بوده به سادات ملاطى نيز معروف هستند. مطابق شجره‏نامه موجود در بقعه اين دوازده تن عبارتند از: سيد على و سيد محمد از نوادگان امام زين العابدين عليه‏السلام، سيد يوسف، يونس، حسن، مظفر، موسى، حيدر، صالح، اسكندر، خاور، ابوذر از پسران امام محمد باقر عليه‏السلام. گور دوازده تن در دو رديف در اين بقعه هست.

باسلام وتشکرازبرادرعزیزم آقامصطفی

بااجازتون عنوان تاپیک رابه معرفی آثاروجاهای دیدنی کشور تغییرداده تا جنبه عمومی داشته وسایرعزیزان هم،مطالب خودشان را دراین زمینه ارائه نمایند

* بقعه سلطان محمود شاه دينورى *

بقعه سلطان محمود شاه در روستاى شاه ميلا رزن (ميل لرزان)، 20 كيلومترى غرب خطبه سرا، در شهرستان تالش واقع شده است. سلطان محمود از فرزندان و نوادگان امام سجاد عليه‏السلام و از بزرگان مشايخ صوفيه و اهل سنت معرفى شده است. در گوشه‏اى از بقعه صندوق چوبى و قديم قرار دارد كه قبر را پوشش داده است.

پشت صندوق با آجر محراب مانندى درست كرده‏اند كه پائين آن حفره‏اى به عمق يك متر به آب مى‏رسد. نوشيدن آب آن به اعتقاد اهالى درمان بسيارى از بيماريها است. بقعه داراى عباسيه و محلى براى اجتماع مردان و زينبيه، براى بانوان مى‏باشد.

* بقعه امامزاده ابراهيم *

بقعه امامزاده ابراهيم در محلى به همين نام نزديك روستاى طالقان، 22 كيلومترى جنوب شرقى شفت قرار دارد و از بقاع مشهور گيلان به شمار مى‏رود و طبيعت زيباى آن مشتاقان را به سوى خود مى‏خواند. بناى بقعه از سنگ و چوب است كه در سال 1320 ه .ش تغييرات اساسى در آن صورت پذيرفته است. ابراهيم را از فرزندان امام كاظم عليه‏السلام دانسته‏اند.

* بقعه بى‏بى فاطمه *

بقعه بى‏بى فاطمه مشهور به خير النساء در مغرب شهر صومعه سرا و در انتهاى پارك كودك قرار دارد. مشهور است كه بى‏بى فاطمه، دختر شيخ عبدالله صومعى و مادر شيخ عبدالقادر گيلانى (موسس فرقه قادريه) مى‏باشد. همه ساله افراد زيادى از فرقه قادريه، از مناطق كردنشين غرب كشور به قصد زيارت مزار وى به صومعه‏سرا مسافرت مى‏كنند و مراسم خاصى در محل مزار بر پا مى‏دارند.

* امامزاده هاشم *
امامزاده هاشم در محلی به همین نام و در 30 كیلومتری جنوب رشت ، در جاده رشت – تهران واقع است. بنا به گفته رابینو این بقعه در زمان شاهزاده « منوچهر خان معتمدالدوله » حاكم وقت گیلان به طور گسترده بازسازی شد. در جریان جنگ جهانی اول و مبارزات میرزا و یارانش این بقعه آسیب فراوان دید و برای آخرین بار زلزله سال 1369 صدمات جدی بر آن وارد ساخت . بقعه امامزاده هاشم در سال های اخیر به طور گسترده بازسازی و مرمت شده و تأسیسات آن گسترش یافته است.

* بقعه چهار پادشاهان *

اين بقعه در محله ميدان نزديك مسجد جامع شهر لاهيجان واقع شده است. در اين بقعه چهار تن از سادات كيايى آرميده‏اند. يكى از مدفونين، سيد رضى كيا پادشاه گيلان است و سه تن ديگر سيد خوركيا (متوفى 647 ه .ق) و سيد على (متوفى 791 ه .ق) و سيد رضى كيا (متوفى 829 ه .ق) مى‏باشند. در ايران بويژه گيلان معمول بوده كه اولياء و پيشوايان دين و عرفاى نامى را پادشاه مى‏ناميدند بدين جهت نام چهار پادشاه را بر اين مكان نهاده‏اند.

سرو هرزویل درختی است بسیار کهن ، باارتفاع 30متر وقطر تنه 4متر درشهرک توریستی هرزویل در2 کیلومتری شهرمنجیل (استان گیلان )که ناصر خسرو در سفرنامه اش از آن یاد کرده‌است. یکی از آثار طبیعی ملی ایران و تحت حفاظت سازمان محیط زیست است. مساحتی در حدود 635متر مربع با حصار از بقیه منطقه جدا شده‌است و درخت سرو هرزویل در آن محدوده قرار داردوسالانه مسافران زیادی ازاین درخت کهنسال دیدن می نمایند.


این درخت سرو تنومند، با عمری بیش از1000 سال را ساکنان هرزویل «نظرکرده» می‌دانند. پس از زمین‌لرزه 1369شهرک هرزویل به کنار سرو تاریخی نقل مکان کرده که این امر باعث نگرانی شدید گشته، زیرا پساب و آلودگی‌های روزمره شهرک ممکن است ماندگاری درخت کهنسال را به خطر بیاندازند.
در مورد سن این ابردرخت گفته‌ها بسیار است. در برخی منابع صحبت از 3000و در برخی صحبت از 1000سال شده ولی متاسفانه هیچ گفته ای پشتوانه علمی ندارد در صورتیکه امروزه تخمین یا تعیین سن یک درخت برای اهل فن کاریست ساده.

(سرو هرزویل، دهه 1250خورشیدی،) در سفرنامه ناصرالدین شاه به فرنگ. او مینویسد که در سایه این درخت غول پیکر عصرانه خوردیم و موزیکانت ها که در لای شاخ و برگ درخت مخفی شده بودند نغمات دلپذیر نواختند و ما تعجب کردیم

تنها مسجد چوبی جهان,مسجد چوبی نیشابور

نیشابور را می‌توان "مینی پایتخت فرهنگی"، ایران لقب داد. شهری که غالبا آن را با عطار، خیام، کمال الملک و فضل بن شاذان و البته «قدمگاه» می شناسیم. اما جالب است بدانیم در کنار مفاخر و آثار باستانی متعدد این مرکز فرهنگی شرق ایران، جاذبه توریستی منحصر به فردی قرار دارد که از قضا ریشه در تاریخ معصر این منطقه دارد و علیرغم جذابیت منحصر به فرد و بی نظیرش متاسفانه تا حد زیادی ناشناخته مانده و حتی بسیاری از شهروندان نیشابوری نیز خود علیرغم کوتاهی مسیر تاکنون این اثر را مشاهده نکرده‌اند!.
آیا تاکنون از نخستین و تنها مسجد چوبی دنیا شنیده‌اید؟! مسجد چوبی بخش عمده‌ای از مجتمع فرهنگی، سیاحتی و اقامتی موسم به دهکده چوبین نیشابور است که هر صاحب سلیقه‌ای را مجذوب به خود می نماید و استعداد بالقوه‌ای است که در صورت اندکی توجه و عنایت دست اندرکاران سازمان میراث فرهنگی نیشابور می‌تواند به فعلیت رسیده و توانایی جذب هزاران توریسم را دارد.

باغ قدمگاه امام رضا (ع)

این باغ در دامنه جنوبی کوهستان «بینالود» در میان کاسه‌ای که از پیوستن دو تپه به وجود آمده و رو به دشت نیشابور قرار گرفته‌است. باغ، از سمت جنوب توسط خیابانی شمالی – جنوبی به جاده نیشابور – مشهد اتصال می‌یابد. از نیشابور حدود ۲۴ کیلومتر و از مشهد حدود ۱۰۰ کیلومتر فاصله دارد. این مکان، به عنوان جایگاهی مقدس از سابقه طولانی برخوردار است و منشا آن به دوران پیش از اسلام بازمی گردد. گر چه عملکرد آغازین این مکان هنوز مشخص نشده‌است. این باغ را منسوب به امام رضا دانسته‌اند. وجه تسمیه قدمگاه، با توجه به سنگی سیاه است که جای دو پا بر روی آن نقش بسته‌است و با نام قدمگاه امام رضا معروف گردیده‌است. می‌گویند سال ۲۰۰ ه.ق. امام رضا که از مدینه عازم مرو بوده، در این محل توقف کرد و چون خواست با خاک تیمم کند، آبی جاری پدید آمد
باغ قدمگاه، با توجه به اهمیت حضور و نحوه جریان آب، مشابه دیگر باغ‌های ایرانی است؛ لیکن وجود چشمه‌ای متبرک در منطقه مرکزی باغ که از آن نقطه جوشیده و همانجا از چشم مخفی می‌شود تا در نقطه‌ای ناپیدا به شبکه اصلی آب جاری در باغ بپیوندد، عاملی است که آنرا از سایر باغ‌ها متمایز می‌سازد.

امامزاده حسن، تهران

امامزاده حسن در جنوب غربی تهران در خیابان امین‌الملک میان پل امامزاده معصوم و سه راه آذری واقع شده است.
بر اساس شجره‌نامه موجود، امامزاده حسن از نوادگان حسن مجتبی و پسر عموی شاه‌عبدالعظیم بوده است. بقعه وی دارای گنبد و بارگاه و صحن وسیعی می‌باشد. ورودی این بنا به طرف شمال قرار دارد و اطراف آن را صحن فرا گرفته است. بین رواق و حرم، در خاتم بسیار عالی نصب گردیده است که بر روی آن با خطوط نستعلیق امامزاده حسن را فرزند حسن مجتبی معرفی کرده که تاریخ ۱۲۷۶ هجری قمری دارد. بالای دیوارهای حرم حاشیه‌ای پهن مشتمل بر کتیبه قرآنی است که به خط ثلث و برجسته به رنگ طلایی بر زمینه لاجوردی گچ‌بری شده است. گنبد بقعه با ترکیبی متناسب و موزون از کاشی‌های سفید و فیروزه‌ای بر زمینه مشکی و کتیبه‌ای قرآنی در دور تا دور پوشیده شده و کتیبه آن نشان می‌دهد که مربوط به زمان ناصرالدین شاه قاجار است. رواق و حرم دارای تزیینات مقرنس کاری و آیینه کاری است. تزیینات آینه کاری در سال ۱۳۵۸ شمسی توسط هنرمند معاصر محمدرضا نوید انجام گرفته است. در میان ضریح صندوق چوبی مشتمل بر کتیبه‌ای به خط نستعلیق اشعار و صلوات بر چهارده معصوم به طور بر جسته بر روی مرقد مطهر قراردارد که از آثار زمان فتحعلی شاه قاجار است. در سال‌های اخیر در این بقعه طرح جامع عمرانی در حال اجرا است و دو شبستان وسیع، هر یک به مساحت یکهزار متر مربع در طرفین بقعه احداث گردیده است. بقعه مزبور دارای درمانگاه خیریه مجهز به بخش‌های مختلف پزشکی است.

رواق و حرم امام‌زاده حسن به نقاشی‌ها و مقرنس کاری‌های زیبایی آراسته است که به نظر می‌رسد از آثار زمان فتحعلی شاه قاجار باشد. گنبد بقعه از کاشی‌کاری‌های عهد قاجار می‌باشد.

بام سبز (لاهیجان)
http://www.3nasl.com/UserFiles/Contents/...f79a7L.jpg


بام سبز (لاهیجان)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پرش به: ناوبری، جستجو


بام سبز محلی تفریحی در شهر لاهیجان در استان گیلان ایران است.

این فضای مسطح در مسیر بالای شیطان‌کوه وجود دارد و به بام سبز لاهیجان مشهور است. این محوطه سبز به وسیله گذرگاهی به قسمت جنوبی پای کوه منتهی می‌شود. از بام سبز حدود هزار پله سیمانی تا پای کوه تعبیه شده که یکی از مسیرهای منتهی به بام سبز است.

در کنار بام سبز طرح تله‌کابین بام سبز لاهیجان به عنوان نخستین تله‌کابین گیلان راه‌اندازی شده‌است. این طرح با هدف توسعه گردشگری ایجاد شده و ظرفیت جابه‌جایی سالانه ۹۶۸ هزار نفر برای آن پیش‌بینی شده‌است. مسیر حرکت تله‌کابین به نحوی طراحی شده که از داخل کابین‌ها نمای زیبایی از شهر و طبیعت چشم‌نواز اطراف دیده می‌شود. [۱] نام قدیم این منطقه که هم اکنون به محله ای در لاهیجان اتلاق میگردد کوبیجار است.

طرحی برای اتصال بام سبز به دریای خزر در حال اجرا است.

[b]

(امامزاده غلتان یاقل قلی)

[/b]

نام اصلی‌اش «محمد بن حَنفیه» است؛ اما مردم محلی آن را «امامزاده قل‌قلی» یا «غلتان» نامیده‌اند، حکایت این نام هم در روایت برخی مردم ریشه دارد که معتقدند برای حاجت گرفتن باید مسیری را غلتان طی کرد.

به گزارش ایسنا، امامزاده حنفیه یا قل‌قلی را در راه قزوین - گیلان می‌توان یافت، در 15 کیلومتری شهر «لوشان» و در روستای مرتفع «بیورزن». آرامگاه این امامزاده را در ارتفاع 1045 متری ساخته‌اند. سنگ بنای آن در زمان آل‌ بویه گذاشته شد و در هر دوره، این بنا را به نحوی بازسازی کرده‌اند؛ اما ساختمان تاریخی امامزاده در زلزله‌ی رودبار سال 1368 کاملا فرو ریخت و دوباره ساخته شد. حالا شکل آن شبیه بیشتر امامزاده‌هایی است که در شمال کشور دیده می‌شود، ساختمانی آجری و مکعبی‌شکل با درها و پنجره‌های فلزی سبز رنگ و گنبد و مناره‌هایی طلایی.


امامزاده حنفیه را بیشتر، مردم محلی و گیلک‌ها می‌شناسند؛ ولی با همان نام «قل‌قلی». هر سال هم جمعیت زیادی به‌مناسبت رحلت رسول اکرم (ص) برای زیارت به این امامزاده می‌آیند، خیلی‌ها هم این باور را دارند که برای گرفتن حاجت‌شان باید در این امامزاده غلت بزنند.

اندک اطلاعات مربوط به این امامزاده را می‌توان در پورتال استانداری گیلان رودبار پیدا کرد، البته نه با نام امامزاده قل‌قلی یا غلتان، بلکه با همان نام محمد بن حنفیه؛ ولی همین‌ نام عجیب محلی‌اش است که تا به حال توجه خیلی‌ها را جلب کرده و حتا به آن مکان کشانده است، نامی که از روایت‌های دهان به دهان مردم باقی مانده و ظاهرا هم هیچ سند مکتوب و مستندی که تأییدکننده‌ی رفتار مردم در این امامزاده برای گرفتن حاجت‌شان باشد، وجود ندارد.

روایت است به این دلیل، این امامزاده را قل‌قلی می‌نامند که در زمان حیات حنفیه، ایشان داخل چاه می‌افتد یا شاید به چاه انداخته می‌شود، اسب ایشان طناب را داخل چاه می‌اندازد و با غلتیدن، محمد بن حنفیه را بیرون می‌آورد.

نقل دیگری هم وجود دارد؛ بین یکی از امامزادگان و کفار درگیری می‌شود و در محلی که به شهیدگاه معروف است، به ایشان (محمد بن حنفیه) ضربه وارد می‌شود و از اسب می‌افتد و به حالت غلتان از آن مکان به محل دفن کنونی‌اش می‌رسد و به شهادت می‌رسد. برای همین سال‌ها است مردمی که به این امامزاده می‌آیند، طبق همین روایت‌ها، مسیری را غلت می‌زنند تا حاجت بگیرند.

آن‌ها جلوی ورودی اما‌مزاده دراز می‌کشند، نیت می‌کنند و سپس غلت می‌زنند و از پله‌ها پایین می‌روند، همان‌طور هم غلت‌زنان (برخلاف نیروی جاذبه زمین) به سر جای اول‌شان برمی‌گردند و معتقدند اگر در این غلت زدن آسیب نبینند، حاجت خود را می‌گیرند.


البته معلوم نیست سازمان اوقاف که متولی امامزاده‌ها در کشور است، آیا تا به حال برای بررسی این روایت‌ها و وجود مستنداتی که تأییدکننده‌ی باور مردم باشد، اقدامی انجام داده است یا خیر؟