1395 / 10 / 25، 08:39 عصر
آرگوس تا کنون تا حد زیادی در بیمارانی که رنگدانه‌ها و آماس شبکیه (یک نوع بیماری چشم که در آن سلول های حساس به نور در شبکیه چشم آسیب می بینند) دارند، این دستگاه را مورد استفاده قرار داده است. طی این بیماری، دید محیطی تضعیف خواهد شد؛ تا زمانی که بیماران ممکن تنها قادر به دیدن چراغ‌ها و نورهای بسیار درخشان خواهند بود.
تا چند سال پیش، عملا هیچ درمانی برای این که پزشکان بتواند برای بیماران مبتلا به این گونه رنگدانه‌ها و آماس شبکیه به کار برند، وجود نداشت. اما حالاشرکت medtech در حال بیرون آوردن واحد‌های بی‌سیم کوچک طراحی شده برای جایگزینی برخی از عملکردهای شبکیه آسیب دیده چشم است.
آرگوس، در حال حاضر در حال استفاده از نسل دوم این سخت افزارها می باشد. این سخت افزار به اندازه یک آسپرین است و در چشم بیمار قرار می گیرد. سپس با استفاده از یک دوربین که بر روی عینک نصب شده و بیماران برچشم می گذارند، تصویرهایی را دریافت می کنند. واحد آرگوس این تصاویر را تبدیل به پالس‌های الکتریکی می کند که بسیار شبیه به شبکیه چشم طبیعی هستند، و آن‌ها را از طریق عصب بینایی به مغز بیمار ارسال می کند.
دکتر رابرت گرینبرگ در این باره می گوید: تولید یک عدد از این سخت افزار که به خوبی کار کند و بتوان آن را در درون بدن بیمار قرار داد ، کار بسیار دشواری است.
گرینبرگ گفت: قرار دادن الکترونیک در بدن انسان مثل پرتاب این است که تلویزیونی را به درون اقیانوس پرتاب و تصور کنیم که هنوز هم کار می کند! با توجه به نمک دار بودن بدن انسان، الکترونیک و آب نمک به خوبی مخلوط نمی شوند، چرا که آب نمک بسیار خورنده است؛ به ویژه زمانی که شما الکترونیک را به آن اضافه کنید.
تصاویری که بیمار می تواند ببیند خیلی مشخص نیستند. تصاویر سیاه و سفید به جای دید رنگی کامل؛ اما حتی این تصاویر ساده هم کافی هستند تا به بیمار این امید را بدهد که می‌تواند بینایی خود را بدست آورد و او را ترغیب به انجام این کار می کند./
تا چند سال پیش، عملا هیچ درمانی برای این که پزشکان بتواند برای بیماران مبتلا به این گونه رنگدانه‌ها و آماس شبکیه به کار برند، وجود نداشت. اما حالاشرکت medtech در حال بیرون آوردن واحد‌های بی‌سیم کوچک طراحی شده برای جایگزینی برخی از عملکردهای شبکیه آسیب دیده چشم است.
آرگوس، در حال حاضر در حال استفاده از نسل دوم این سخت افزارها می باشد. این سخت افزار به اندازه یک آسپرین است و در چشم بیمار قرار می گیرد. سپس با استفاده از یک دوربین که بر روی عینک نصب شده و بیماران برچشم می گذارند، تصویرهایی را دریافت می کنند. واحد آرگوس این تصاویر را تبدیل به پالس‌های الکتریکی می کند که بسیار شبیه به شبکیه چشم طبیعی هستند، و آن‌ها را از طریق عصب بینایی به مغز بیمار ارسال می کند.
دکتر رابرت گرینبرگ در این باره می گوید: تولید یک عدد از این سخت افزار که به خوبی کار کند و بتوان آن را در درون بدن بیمار قرار داد ، کار بسیار دشواری است.
گرینبرگ گفت: قرار دادن الکترونیک در بدن انسان مثل پرتاب این است که تلویزیونی را به درون اقیانوس پرتاب و تصور کنیم که هنوز هم کار می کند! با توجه به نمک دار بودن بدن انسان، الکترونیک و آب نمک به خوبی مخلوط نمی شوند، چرا که آب نمک بسیار خورنده است؛ به ویژه زمانی که شما الکترونیک را به آن اضافه کنید.
تصاویری که بیمار می تواند ببیند خیلی مشخص نیستند. تصاویر سیاه و سفید به جای دید رنگی کامل؛ اما حتی این تصاویر ساده هم کافی هستند تا به بیمار این امید را بدهد که می‌تواند بینایی خود را بدست آورد و او را ترغیب به انجام این کار می کند./