به یکی از رایج‌ترین انواع نابینایی می‌توانند با استفاده از لنزهای طبی که از تلسکوپی داخلی برخوردار است، بینایی خود را به دست آورند. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از همشهری ، اين لنزها كه مي‌توانند به تعداد زيادي از مبتلايان به بيماري دژانسيون لكه زرد يا AMD كمك كرده و ديد جنبي آنها را سه برابر افزايش دهد. به گفته دانشمندان سوئيسي اين درمان تا دو سال آينده براي بيماران قابل دسترسي خواهد بود.
عملكرد اين لنزها در تركيب با عينكي ويژه خواهد بود و بيماران با چشمك زدن آن را فعال مي‌كنند. چشمك زدن با چشم راست لنز را براي بزرگنمايي فعال مي‌كند و چشمك زدن با چشم چپ لنز را از حالت بزرگنمايي خارج خواهد ساخت. AND يكي از رايج‌ترين عوامل نابينايي در جهان است و مبتلايان به اين بيماري توانايي ديدن نقاط مركزي در ميدان ديد خود را از دست خواهند‌داد و به اين شكل قدرت خواندن و تشخيص چهره‌ها را نخواهند‌داشت.
از اين رو مبتلايان بايد ديد جنبي خود را جايگزين بخش از دست‌رفته بينايي خود سازند و استفاده از اين توانايي توسط لنزهاي تلسكوپي جديد تسهيل خواهد‌شد. به گفته اريك ترمبلي طراح موسسه تكنولوژي فدرال سوئيس، اين لنزهاي تلسكوپي توانايي خواندن و تشخيص چهره‌ها را به بيماران باز خواهد گرداند. تلسكوپ دروني اين لنز بسيار ظريف و كوچك بوده و امكان بزرگنمايي صحنه‌هاي مختلف را فراهم مي‌آورد. عملكرد اين لنزها مشابه دوربين‌هاي دوچشمي است و بيمار بايد به همراه آنها، عينك‌هاي مخصوصي نيز به چشم بزند كه از توانايي تشخيص چشمك برخوردار است. اين لنزها از دو ديافراگم براي بزرگنمايي و كوچك‌نمايي برخورداند. زماني كه بيمار چشمانش را مي بندد، عينك‌ نور را به گونه‌اي دچار تغيير مي‌كند تا از زاويه راست به لنزها بتابد و خاصيت بزرگنمايي آن فعال شود، چشمك با چشم چپ اين عملكرد را غيرفعال مي‌كند.

نخستین عمل پیوند قلب مصنوعی در کشور در مرکز پزشکی - تحقیقاتی دکتر مسیح دانشوری انجام شد. به گزارش"انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران" مرکز پزشکی مسیح دانشوری،در آستانه سی و ششمین سالگرد پیروزی شکوهمند نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، نخستین عمل پیوند قلب مصنوعی در کشور توسط جراحان و متخصصان در مرکز پزشکی دکتر مسیح دانشوری بر روی یک بیمار 57 ساله مبتلا به نارسایی شدید قلبی،انجام شد.
براساس این گزارش؛ عمل L –VAD، (پمپ کمک کننده بطن چپ) به سرپرستی دکتر ضرغام حسین احمدی و دکتر بابک شریف کاشانی و با همکاری دکتر خاقانی پزشک ایرانی مقیم آمریکا و تعامل بسیار نزدیک سایر گروه های پزشکی در بیمارستان مسیح دانشوری با موفقیت صورت گرفت .
نارسایی قلبی به عنوان یکی از بیماریهای مزمن که عوارض ناشی از آن باعث ایجاد اختلال در زندگی فردی و اجتماعی بیمار و حتی منجر به مرگ می شود.مبتلایان به نارسایی قلبی اغلب در مراحل انتهایی بیماری به عنوان آخرین درمان،کاندید پیوند قلب می شوند.
در چند سال اخیر دستگاهی با عنوانL –VAD، (Left Ventricular assist Device) در اکثر کشورهای جهان برای درمان این بیماران استفاده می شود.
دستگاه پمپ مکانیکی کوچکی است که در داخل قفسه سینه کار گذاشته می شود و با استفاده از باطری هایی که در خارج از بدن قرار دارد ،عمل پمپاژ خون را بر عهده گرفته و با افزایش پمپاژ قلب باعث بهبود خون رسانی به اعضای بدن ، کاهش علائم بیماری و همچنین افزایش طول عمر و بهبود کیفیت زندگی بیماران می شود.
دستگاه L –VAD، در بیمارانی که در لیست پیوند قلب قرار دارند و هنچنین افرادی که کاندید مناسبی برای پیوند قلب نیستند ( افراد بالای 60 سال یا افرادی که علاوه بر نارسایی قلبی مبتلا به بیماری دیگری نیز هستند) قابل استفاده است اما اکثر بیماران با توجه به هزینه بالای دستگاه مذکور قادر به تهیه آن نیستند.
بخش نارسایی قلب بیمارستان دکتر مسیح دانشوری که از سال 1385 با انجام اولین پیوند قلب در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی فعالیت خود را آغاز کرده است، تاکنون نزدیک به 160 پیوند قلب در آن انجام شده است و فعال ترین بخش های پیوند قلب کشوراست .

دانشمند ایرانی دانشگاه منچستر و همکارانش دریافته‌اند که پوست بدست آمده از افراد مرده بزودی می‌تواند برای درمان زخم‌های زندگان مورد استفاده قرار بگیرد. به گزارش انجمن آرپی،لبر و اشتارگات درایران به نقل از ایسنا، دکتر «اردشیر بیات» مهندس زیستی دانشگاه منچستر و تیمش دریافتند، پوست افرد مرده که عاری از سلول‌های فرد شده، می‌تواند در درمان زخم‌های حاد مانند سوختگی و همچنین زخم‌های دردناک مؤثر باشد. آن‌ها بر این باورند که درمان جدید می‌تواند برای زخم‌هایی که بسادگی ترمیم نمی‌یابند، موثر باشد.
دهه‌های متوالی دانشمندان به دنبال تولید جایگزین‌های مؤثر پوست برای درمان زخم‌ها و تقلید از ماتریکس خارج سلولی – چارچوب پروتئین‌ها و ترکیباتی که سلول‌ها را به هم متصل کرده‌ است – بوده‌اند. آن‌ها اکنون بر روی استفاده از پوست واقعی تمرکز کرده‌اند. دکتر بیات و تیمش ابتدا پوست بدست آمده از انسان مرده را با آنتی بیوتیک پاکسازی کرده و سپس با استفاده از مواد شوینده، آنزیم‌ها و دیگر مواد شیمیایی، سلولها را از پوست حذف کردند تا سیستم ایمنی بدن گیرنده واکنش کمتری به آن نشان داده و پوست جدید را رد نکند. آن‌ها لایه داخلی پوست – درم – که حاوی رگهای خونی، عصب‌ها، فولیکول‌های مو و غدد عرق است را از سلول عاری کرده و تنها ماتریکسی از پروتئین‌ها را باقی گذاشتند. دکتر بیات این فرآیند را به پوسته خالی یک خانه عاری از اثاثیه تشبیه کرده که می‌توان آن‌را ساده‌تر از ساخت یک ساختمان تازه، مسکونی کرد. وی اظهار کرد: به همین شیوه، پاکسازی لایه داخلی پوست به ارائه چارچوبی می‌پردازد که بدن می‌تواند در نهایت آن را از سلولهای خود پر کند.
محققان دریافته‌اند که پاکسازی پوست از سلول می‌تواند برای درمان زخمهای حاد مانند سوختگی مورد استفاده قرار بگیرد. آن‌ها چهار صفحه پوستی و هر کدام به اندازه پنج میلیمتر را از ۵۰ داوطلب سالم جمع‌آوری کردند. یکی از زخمها بطور طبیعی مورد درمان قرار گرفت، زخم دیگر با اتصال مجدد پوست برداشته شده درمان شد، زخم سوم با یک جایگزین پوستی ساخت دست بشر و زخم چهارم توسط پوست عاری از سلول یک انسان مرده تحت درمان قرار داده شدند. تیم بیات دریافت که پوست انسان مرده نتایج بهتری را در رشد رگهای خونی جدید نشان داده و به سختی پوست خود فرد بود. این پوست همچنین توانست بافت زخم را بازسازی کند.
مزیت استفاده از این پوست بجای پوست مصنوعی این است که بدن با ساختار پوست واقعی سازگارتر است. دکتر بیات قصد دارد پوست عاری از سلول شده را بر روی بیماران بیشتر آزمایش کرده و همچنین از تحریک الکتریکی برای مشاهده امکان تسریع فرآیند ترمیم استفاده کند. این تیم پیش از این نشان داده بود که از پوست انسان مرده می‌توان در درمان زخم‌های مزمن که طی شش تا هشت هفته و حتی گاهی تا سال‌ها ترمیم نمی‌شوند، بهره برد. بیات پیش از این به درمان بیمار ۹۲ ساله‌ای پرداخته بود که برای ۲۰ سال از یک زخم پوستی رنج می‌برد. وی اظهار کرد: زخم این بیمار پس از درمان توسط پوست عاری از سلول در حدود چهار هفته درمان شد. تعداد افراد متبلا به زخم‌های پوستی با زیاد شدن تعداد جمعیت سالمند رو به افزایش است. این امر می‌تواند به دلیل بیماری‌های مرتبط با زخمهای پوستی مانند دیابت و چاقی باشد. نتایج این بررسی در مجله Plos One منتشر شده است.

دکترکومارومی برنده جایزه شافر برای تحقیق در مورد اثر بخش بودن روش ژن درمانی در کنترل اختلالات مربوط به فشار داخل چشم(IOP) شد. به گزارش "انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران" مورخ 5 فوریه 2015 به نقل از modernmedicine،دکتر آندراس کومارومی برنده جایزه شافر 2015 شد. این جایزه به خاطر پژوهش وی در زمینه درمان فشار داخل چشم به وی تعلق گرفت. در همایشی که در سانفرانسیسکو برگزار شد او به ارائه گزارشی از تحقیق خود با این عنوان پرداخت: روزی خواهد رسید که ژن درمانی قادر خواهد شد مشکل فشار داخل چشم در بیماران گلوکومی را به صورت پایدارکنترل کند، بیماری که نقصی ژنتیکی به شمار می رود.
در همایش سالانه گلوکوم، جورج کایوف، رئیس کمیته مشاوره علمی بنیاد تحقیقات آب سیاه (GRF)، این جایزه را به دکتر کومارومی اهدا کرد. این جایزه به پژوهشی با این عنوان تعلق گرفت:"کاربرد روش ژن درمانی روی گونه های بیمار سگ راه را برای ارائه مدل اولیه درمان آب سیاه باز کرد". به عنوان یک پزشک، او علاقه ویژه ای به مطالعه مکانیسم بیماری های سلولی و مولکولی مانند گلوکوم و بیماری های تأثیرگذار برشبکیه دارد.
جایزه شافر، هر سال توسط GRF به پژوهشگری اهدا می شود که بهترین پروژه را با تکیه بر ایده های بکر و تلاش های مداوم خود برای درک بهتر بیماری گلوکوم ارائه کند. در سال 2013، با کمک های مالی شافر به تحقیقات نوآورانه گلوکوم، دکتر کومارومی به دنبال ارائه مدلی بود که اثبات کند ژن درمانی می تواند باعث کنترل ماندگار فشار طبیعی چشم شود.

محققان دانشکده پزشکی دانشگاه شانگ های چین موفق به توسعه روشی شده اند که با استفاده از کلاژن موجود در پوست ماهی، زخم ها را بهبود می دهد. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از ایرنا، در تمام کشورهای پیشرفته برای بهبود زخم های پوستی از کلاژن موجود در حیواناتی مانند گاو، بز و گراز استفاده می شود. این روش باوجودیکه درمان زخم را تسریع می کند، می تواند باعث انتقال بیماری از دام به انسان شود. محققان برای حل این مشکل از کلاژن موجود در ماهی تیلاپیا استفاده کرده اند. کلاژن یک پروتئین ساختاری است که در یک چهارم تمام پروتئین های بدن یافت می شود. این پروتئین یکی از ترکیبات اصلی تاندون، پوست، استخوان، غضروف، رگ های خونی و غشاء است.
کلاژن حاوی ژن های محرکی است که پروتئین های محل آسیب دیده را تحریک می کند و بافت آسیب دیده به سرعت التیام می یابد. در این روش از کلاژن برای پانسمان زخم استفاده می شود. پانسمان زخم با کلاژن مانع از ورود باکتری ها به پوست می شود و ضد آلرژی و بدون درد است. یکی از مهمترین کاربردهای این روش، درمان زخم بیماران دیابتی است. نتایج این تحقیقات در نشریه ACS منتشر شده است.

رییس بخش استرابیسم بیمارستان فارابی با بیان اینکه درمان جراحی انحراف چشم تنها در صورت عدم توفیق درمان غیرجراحی الزامی است، تاکید کرد: با توجه به اینکه تاخیر در جراحی انحراف چشم عوارض جبران ناپذیری را به دنبال دارد؛ اما اگر درمان غیر جراحی موثر باشد، نباید در قدم اول نسبت به درمان جراحی اقدام کرد. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از ایسنا، دکترعلیرضا کشتکار جعفری اظهار داشت: اگر در سال‌های اول زندگی چشم دچار انحراف شود، تصویر به درستی در مغز کودک درک نمی‌شود، در صورتی که یکی از دو چشم دچار انحراف شود، راه‌های بینایی که مسیری از چشم تا مغز است با اختلال مواجه می‌شود و در نتیجه نمی‌تواند به تکامل طبیعی برسد و زمینه تنبلی چشم فراهم می‌شود.
وی در ادامه با بیان اینکه لوچی چشم تنها نشانه کودکان دچار انحراف چشمی است، افزود: با وجود معاینه اولیه چشم در بدو تولد، کودکان بین 2 تا 3 ماهگی ممکن است دچار انحراف متناسب چشم شوند، اما بررسی مجدد و دقیق الزامی است؛ چرا که بعد از 2 تا 3 ماهگی چشم کودک باید مستقیم قرار گیرد. رییس بخش استرابیسم بیمارستان فارابی تصریح کرد: عوامل ژنتیکی، عیوب انکساری، تنبلی چشم، ضربه به صورت، حدقه و سر، عفونت‌ها، بیماری‌های التهابی از جمله بیماری تیروئیدی، بیماری‌های عروقی مانند دیابت و فشار خون، مشکلات عصبی و بیماری‌های محل اتصال عصب به عضله چشم از عوامل ایجاد کننده انحراف چشم است.
کشتکار جعفری با بیان اینکه عوامل تشدید کننده می‌تواند انحراف‌های گهگاهی را دایمی و انحراف نهفته را آشکار کند، خاطرنشان کرد: خستگی مفرط، خواب نامناسب، تغذیه نامطلوب، مشکلات روانی، عینک نامناسب، ضعف قوای جسمی و روانی، تب، ترس و ضربه از جمله عوامل تشدید کننده انحراف چشم است. این فوق تخصص جراحی استرابیسم در پایان یادآور شد: در اغلب موارد با درمان بیماری زمینه‌ای می‌توان از ایجاد انحراف چشم جلوگیری کرد. همچنین در مورد درصد بالایی از افراد، تجویز عینک مناسب برای درمان انحراف چشم کفایت می‌کند.

محققان در گروه مطالعاتی مرکز تحقیقات بیولوژی سلول‏‏های بنیادی پژوهشکده موفق شدند تا رده جدیدی از سلول‎‎های بنیادی جنین انسانی را بدست آورند. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از ایسنا، دکتر عباس افلاطونیان با بیان این که پیش از این نیز دو رده از این سلول‏‏ها با عنوان 2 و 1 YAZD نیز در این مرکز به دست آمده بود، تصریح کرد: سلول‏‏های بنیادی جنین انسانی از جنین انسان در مرحله بلاستوسیت مشتق می‏‏‌شود که توانایی تمایز به تمام رده‏‏‌های سلولی را داراست و به این دلیل آنها را پرتوان (Pluripotent) می‌نامند و به جهت پرتوان بودن، دارای اهمیت زیادی هستند. وی ابراز امیدواری کرد که با کمک این سلول‏‏ها (3 – 1 YAZD)، بستر مناسب برای انجام مطالعات بنیادی در زمینه‎‎های مختلف از جمله سلول‏‏های بنیادی، سلول درمانی، داروسازی، سم شناسی، بیولوژی تکوین و مهندسی بافت انجام شود.
پژوهشکده علوم تولید مثل استان یزد در سال 1368 به همت و پیگیری جمعی از متخصصین دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد و به دنبال ارائه طرح تحقیقاتی «بررسی میزان موفقیت لقاح خارج رحمی در زوج‌های نابارور» در شهر یزد تأسیس شد. هدف از شکل گیری چنین مرکزی در ابتدای امر پایه گذاری تکنولوژی برتر در درمان ناباروری در کشور برای اولین بار ، فراهم آوردن امکانات لازم جهت توسعه این دانش در استان و کشور و درمان زوجین ناباروری بود که برای درمان مجبور به مسافرت به کشورهای اروپایی بودند. به طوری که در حال حاضر سالیانه بالغ بر 9 هزار زوج جهت درمان ناباروری به این مرکز مراجعه می‌کنند. این مرکز در پایان سال 1379 از طریق معاونت آموزشی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به عنوان قطب علمی کشور در زمینه ناباروری و تولید مثل و همچنین در سال 1380 به عنوان مرکز تحقیقاتی نمونه در جشنواره پژوهشی رازی معرفی شد.

محققان دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه آزاد اسلامی در راستای دستیابی به درمان بیماری ویلسون در یک طرح تحقیقاتی با استفاده از یک نانوحامل پلیمری زیست سازگار موفق به تولید نانوساختار جدیدی شده‌اند که قابلیت درمانی بالایی در مدل کشت سلولی دارد و نفوذ به درون سلول را بدون ایجاد سمیت و با بازده بالا امکان‌پذیر می‌کند. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از ایسنا، دکتر مهدی شفیعی اردستانی، عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران و محقق طرح اظهار کرد: بیماری ویلسون یک بیماری ناشی از نقص ژنتیکی است که منجر به تجمع مس در سلول‌های کبدی می‌شود. رسوب بیش از حد مس و درمان دیرهنگام آن، بر سیستم عصبی و قرنیه اثرات ناگواری خواهد گذاشت. در حال حاضر، درمان این بیماری با تجویز داروی دی پنی سیلامین انجام می‌شود.
این دارو دارای عوارض جانبی متعدد و اغلب جدی شامل حساسیت اولیه، بیماری‌های خودایمنی، مهار سیستم ایمنی و عوارض جانبی عصبی شدید است. به گفته‌ شفیعی اردستانی، در این تحقیق تلاش شده تا ترکیب جدیدی جهت کاهش تجمع درون سلولی مس سنتز شود که افزایش قدرت و توانمندسازی درمان بیماری ویلسون را نیز در پی داشته باشد. محقق طرح تصریح کرد: این ترکیب با هزینه‌ی مناسبی قابل تولید بوده و علاوه بر افزایش قابلیت درمان، کمترین سمیت سلولی را نیز به دنبال داشته است. بر اساس نتایج مطلوب حاصل شده، نانوساختار پیشنهادی می‌تواند به عنوان گزینه‌ی مناسبی برای کاهش غلظت مس داخل سلولی و یک عامل درمانی تحقیقاتی جدید در درمان بیماری ویلسون به کار رود. شفیعی اردستانی در خصوص نتایج حاصل شده تأکید کرد: با توجه به اثربخشی این ترکیب در کاهش غلظت مس داخل سلولی، آزمایش و مطالعات بیشتر و بهینه سازی آن می‌تواند منجر به درمان‌های جدید برای بیماری ویلسون باشد. از این رو، مطالعات در مدل‌های حیوانی، ارزیابی دقیق مکانیسم سلولی و مولکولی، آماده سازی و در نهایت مطالعات انسانی می‌تواند تکمیل کننده‌ این نتایج باشد. محقق طرح خاطرنشان کرد: لازم به توضیح است که ساختار برخی داروها به گونه‌ای است که می‌تواند با یون‌های فلزی، ترکیب شود. دارویی مانند سیپروفلوکساسین نیز با یون‌های فلزی با بار مثبت (مانند کاتیون مس، آهن، روی) ترکیب می‌شود. با تکیه بر این ویژگی، در این کار تحقیقاتی، از سیپروفلوکساسین به عنوان عامل درمانی در ترکیب این نانوساختار استفاده شده است. علاوه بر این سیپروفلوکساسین معمولاً عوارض جانبی خفیفی دارد که با قطع دارو نیاز به هیچ گونه نظارتی بر بیمار نیست.
وی تصریح کرد: همچنین دندریمر یک پلیمر زیست سازگار و زیست تخریب پذیر است. این نانوساختار ابزاری کارآمد است که می‌تواند مولکول‌های دارو را در هسته‌ خود ذخیره کرده و آن‌ها را به بافت‌های هدف حمل کنند. اندازه‌ی نانومتری دندریمرها ورود دارو به سلول را تسهیل کرده و علاوه بر این، کاهش حساسیت سلولی به جذب دارو را سبب می‌شود. این محقق در مورد روند این مطالعات گفت: در این کار، ترکیب دندریمر- سیپروفلوکساسین سنتز و آزمایشات مربوط به تأیید مراحل سنتز و بررسی ساختار، اندازه و بار ترکیب مورد نظر انجام گرفت. در مراحل بعد آزمایشات سنجش سمیت سلولی در دزهای مختلف ترکیب بررسی شد که دلالت بر عدم سمیت این ترکیب داشت. همچنین تأثیر دزهای مختلف بر میزان کاهش مس درون سلولی سلول‌های مدل ویلسون بررسی شد. نتایج حاکی از این است که ترکیب دندریمر- سیپروفلوکساسین تأثیر قابل توجهی بر کاهش میزان مس درون سلولی در مقایسه با دی پنی سیلامین دارد. نتایج این تحقیقات که حاصل همکاری دکتر مهدی شفیعی اردستانی، عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران، نرگس کریمی، کارشناسی ارشد زیست شناسی و دکتر پریچهر یغمایی، عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات است، در مجله‌ Letters in Drug Design and Discovery به چاپ رسیده است.

یکی از مهیج ترین پیشرفت های علمی در سال های اخیر تکنولوژی CRISPR است که می تواند به طور دقیق ژنوم سلولی را ویرایش کند. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل ازsciencedaily، اگرچه این روش پتانسیل باور نکردنی دارد اما فرایندی است که کارایی آن کم است. خوشبختانه، محققین در انستیتو گلدستون راهی را برای افزایش کارایی این تکنیک کشف کرده اند که به وسیله افزودن یکسری ترکیبات شیمیایی(ریز مولکول ها) صورت می گیرد. در CRISPR، یک پروتئین به درون سلول منتقل می شود تا ژنوم را در یک جایگاه خاص برش دهد. در این حالت DNAی سلولی می تواند بعد از برداشته شدن ژن معیوب مجددا به یکدیگر ادغام شود یا محققین می توانند یک ژن جدید را وارد یک جای قدیمی کنند و DNAی بد را با خوب جایگزین کنند.
محققین در دانشگاه استنفورد دو ریز مولکول را شناسایی کرده اند که به طور بارزی ورود اطلاعات جدید ژنتیکی به درون DNAی سلولی را بهبود می بخشند. هم چنین آن ها طی مطالعه شان دو ترکیب را کشف کردند که ورود DNA را مهار می کنند ولی موجب تقویت روند حذف DNA می شوند که پیشنهاد می کند که این دو فرایند در سلول با یکدیگر در رقابت هستند. به طور قابل توجه، این محققین این دستکاری ژنتیکی را در چندین رده سلولی مختلف مانند سلول های بنیادی پرتوان القاشده(iPSCs) و سلول های خاص هر بافت انجام دادند. این بسیار مهم است زیرا نشان می دهد که این روش می تواند در انواع مختلف سلول ها برای ایجاد مدل های بیماری و کشف درمان های خاص هر بیماری مفید باشد. این اولین مطالعه ای است که نشان می دهد که ما می توانیم به طور موفقیت آمیز دستکاری و مهندسی ژنی را با استفاده از ریز مولکول ها انجام دهیم.