اثر تزریق موضعی و سیستمیک سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی (AD-MSC) در مدل های خرگوش رد آلوگرافت قرنیه با هر دو شرایط خطر طبیعی و یا در معرض خطرشدید بسترهای عروق دارقرنیه مورد بررسی قرار گرفت. مدل های موجود در این مطالعه بیشتر شبیه به پیوند قرنیه انسان بودند تا مدل های موشی که قبلا گزارش شده است. هدف ما جلوگیری از رد پیوند و افزایش طول بقای گرافت بود. در مدل پیوند با خطر طبیعی ، در مقایسه با انتظارات ما، تزریق AD-MSC به محل اتصال پیوند درحین عمل جراحی منجر به القای افزایش نشانه های التهابی مانند ادم قرنیه با ضخامت افزایش یافته و سطح بالاتری از نفوذ لکوسیت ها شد. این فرایند منجر به بقای پایین تر پیوند در مقایسه با پیوند قرنیه گروه کنترل شد. در مدل پیوند با خطر بالا، که در آن سیستم ایمنی چشم با القاء نورگ زایی قبل از عمل جراحی پیوند تضعیف شده بود، ما دریافتیم که استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی چربی سیستمیک خرگوش قبل از عمل جراحی، در حین عمل جراحی، و در زمان های مختلف بعد از عمل جراحی منجر به بقای کوتاه تر پیوند در مقایسه با گرافت های تیمارنشده قرنیه شد. بر اساس نتایج بدست آمده، درمان موضعی یا سیستمیک با AD-MSC ها برای جلوگیری از رد پیوند قرنیه در مدل های خرگوشی قرنیه با خطر طبیعی یا خطربالای رد پیوند، بقا را افزایش نمی دهد بلکه می تواند باعث افزایش التهاب و نورگ زایی و شکستن میزان ایمنی ذاتی چشم شود. این نتیجه را می توان تا حدی توسط مارکرهای ایمنی ، عدم توانایی سرکوب سیستم ایمنی و خصوصیت مولکول های ترشحی ایمنی AD-MSC مورد استفاده در این مطالعه توضیح داد. پارامترهایی مثل خطر رد پیوند، محیط التهابی / عروقی، منبع سلول، زمان تزریق، سرکوب سیستم ایمنی، تعداد سلول و نحوه انتقال سلول باید قبل از انتقال فواید احتمالی استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی در پیوندهای قرنیه به کاربردهای بالینی تثبیت شود.