ردیابی تکامل سلول های بنیادی در مطالعات فسیل دندان جوندگان

به گزارش " انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران " به نقل از http://www.ucsf.edu، همه گونه های جونده موجود در حال حاضر دارای دندان های پیشینی هستند که همیشه در حال رشد هستند و این دندان ها دارای تاج هایی هستند که دائما در حال جایگزینی هستند، اما تنها گونه های اندکی وجود دارند که دندان های آسیای آن ها این ویژگی را داشته باشد. رشد دائم این دندان ها احتمالا به دلیل منابع سلول های بنیادی است که در ریشه آن ها وجود دارد و موجب می شود که هر دندان به طور دائم تاج جدیدی را بسازد. محققین دریافته اند که اغلب گونه های جونده ای که دندان آسیای دائم الرشد را ندارند، این پتانسیل را دارند که سلول های بنیادی دندانی را به دست آورند که این امکان را برای آن ها طی تکامل فراهم آورد و گام تکوینی نهایی بدست آوردن چنین ویژگی می تواند بسیار ساده باشد. محققین نشان داده اند که تکامل ویژگی های پیچیده ای مانند نیچ سلول های بنیادی بالغ تنها به یکسری فشارهای تکاملی نیازمند است می تواند با استفاده از مدل های جانوری توضیح داده شود. برخلاف اطلاعات بیشمار بدست امده در سال های اخیر، مکانیسم های تکاملی منجر به ایجاد این نیچ ها ناشناخته باقی مانده است. محققین در این مطالعه به یک سوال کلیدی در زمینه تکوین و تکامل پاسخ داده اند. دسترسی داشتن به اطلاعات روی دندان های فسیل شده برای این مطالعه جدید بسیار ضروری است، زیرا برخلاف سیستم های کشت سلول بنیادی کلاسیک در آزمایشگاه مانند فولیکول مو و خون، دندان ها تنها اندام هایی هستند که در فسیل های وجود دارند و تنها گزینه برای مطالعه رفتار سلول های بنیادی در ثبت های فسیلی هستند. در این مطالعه محققین 3550 فسیل جونده مربوط به آمریکای شمالی و با سن بین 2 تا 50 میلیون سال قبل راا مورد آنالیز قرار دادند. 50 میلیون سال پیش همه جوندگان دندان اسیای کوتاهی مانند انسان امروزی داشتند و رفته رفته تغییرات آب و هوایی و پوشش گیاهی موجب ایجاد دندان های بلندتر در آن ها شد. این محققین دریافتند که زمانی که دندان شروع به رشد می کند (حتی به میزان بسیار اندک)، مسیر رشد به کمک سلول های بنیادی امری حتمی است. در این میان فرضیه ای به نام Red Queen در زیست شناسی تکاملی وجود دارد که بیان می کند زمانی که یک مسیر تکاملی شروع می شود، گونه ها یا باید سازش بیابند و یا از بین بروند. در این مورد، این شاید بدین معنی باشد که هزینه داشتن دندان های دائم الرشد نسبتا پایین است و حتی اگر شما دیگر بیش از این به آن ها در محیطی جدید نیاز ندارید به این معنی نیست که آن ها جانور را دچار مشکل می کنند. مدل ایجاد شده به وسیله این محققین پیش بینی می کند که در آینده ای دور بیش از 80% گونه های جوندگان دارای دندان های گونه ای دائم الرشد خواهند بود. این محققین می گویند که گام بعدی دراین مطالعه انجام آزمایشات در موش خواهد بود تا تست کنند که آیا مکانیسم های ژنتیکی افزایش طول دندان و حفظ سلول های بنیادی بخشی از همان زنجیره نظارتی هستند یا خیر. این محققین می گویند که دندان های انسان به طور دائم رشد نمی کنند و فشار تکاملی هم برای بدست آوردن دندان های بزرگتر روی آن ها نیست و شاید برای چنین اتفاقی نیازمند گذشت میلیون ها سال باشیم.