اولین تولد حاصل از پیوند بافت تخمدانی منجمد شده طی دوران کودکی

یک خانم جوان اولین فردی در دنیا است که توانسته است بعد از این که دکترها با پیوند بافت تخمدان وی که در زمان کودکی وی برداشته شده و منجمد شده بود، باروری اش را احیا کردند صاحب یک فرزند سالم شود.به گزارش "انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران " به نقل ازmedicalxpress، تاکنون مطالعات متعدد گزارش هایی را ارائه داده اند که به موجب آن بافت تخمدانی افراد در زمان بلوغ آن ها برداشته و فریز شده و در سال های بعد برای احیای بارداری آن ها مورد استفاده قرار گرفته است اما این اولین مطالعه ای است که بافت تخمدانی یک دختربچه را که پیش از بلوغ وی منجمد شده بود مورد استفاده قرار داد. دراین زمان هنوز مشخص نیست که این بافت تخمدانی قادر به ایجاد تخمک های بالغ در آینده خواهد بود یا خیر.این بیمار که اهل جمهوری کنگو بود زمانی که 5 ساله بود مبتلا به کم خونی داسی شکل تشخیص داده شد و بعد از مهاجرت وی به بلژیک در سن 11 سالگی پزشکان دریافتند که بیماری وی به قدری شدید است که نیاز به پیوند مغز استخوان دارد و می تواند این پیوند را از برادرش دریافت کند. از طرفی بعد از پیوند وی نیاز به شیمی درمانی پیدا می کرد که قطعا اندام هایی از جمله تخمدان ها را برای همیشه تحت تاثیر قرار می دهد. بنابراین پیش از شیمی درمانی پزشکان تخمدان راست وی را در سن 13 سالگی برداشته و فریز کردند. پیوند مغز استخوان وی موفقیت آمیز بود اما مشکلاتی برای وی پیش آمد که می توان به GVHD اشاره کرد که وی را نیازمند استفاده از داروهای سرکوب کننده ایمنی کرد. بعد از مدتی محققین مشاهده کردند که تخمدان باقی مانده وی قادر به عملکرد مناسب نیست و محققین برای وی داروهایی را تجویز گیرند تا سیکل ماهانه وی شروع شود. ده سال بعد وی تصمیم به بارداری گرفت و به همین دلیل محققین بعد از مشاوره های متعدد تصمیم گرفتند هورمون درمانی را متوقف کنند و بخشی از تخمدان فریز شده را ذوب کردند(نه همه آن) و چهار تکه از آن را به تخمدان چپ باقی مانده پیوند کردند و 11 تکه را به جایگاه های دیگر بدن پیوند کردند. بافت پیوند شده شروع به پاسخ دهی به هورمون کرد و با موفقیت فولیکول ها در آن رشد کردند و دارای تخمک های بالغ شدند. بعد از دو سال از پیوند این بافت فریز شده، وی به طور طبیعی باردار شد و در سال 2014 نوزادی سالم با وزن 3140 گرم به دنیا آورد. این مطالعه پیشرفت و انقلابی در زمینه فیزیولوژی تولید مثل و روش های کمک باروری محسوب می شود و می تواند فاصله های ایجاد شده بین درمان سرطان و ناباروری را تاحدی پوشش دهد.