محققین دانشگاه ITMO عروق خونی مصنوعی را ساخته اند که به تشکیل لخته خونی مقاوم نیستند. این دستاورد به وسیله نسل جدید از روش های پوششی محتوی دارو برای سطح داخلی عروق بدست آمده است و نتایج این مطالعه در نشریه Medicinal Chemistry به چاپ رسیده است. به گزارش "انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران"به نقل از بنیان، جراحی های مربوط به بیماری های قلبی عروقی مانند ایسکمی، اغلب به ایمپلنت گرافت های عروقی یا همان عروق خونی مصنوعی نیاز دارد که بتوانند جریان خون را برای بخش مشکل دار سیستم گردش خون فراهم آورند. مشکل بزرگی که استفاده از این عروق دارد این است که این گرافت ها تمایل زیادی به تشکیل لخته دارند که این امر منجر به استفاده اجباری و مادام العمر بیماران از داروهای ضد انعقادی می شود و گهگاهی نیاز به جراحی های ثانویه نیز است. در این مطالعه محققین راه کاری را برای این مشکل ارائه داده اند: آن نوار باریکی از نانواستوانه های اکسید آلومینیوم ساخته اند که به صورت متراکم و فشرده است و با مولکول های آنزیم ترومبولیتیک یوروکیناز مخلوط شده است. با چسبیدن به سطح داخلی گرافت رگی، این نوارها موجب می شوند که نواحی جداری گرافت، مملو از یک غلظت پایدار از ماده به نام پلاسمین شود که قادر به حل لخته ها است. ساختار این نوار به صورت یک ماتریکس حفره دار است که با فعال کننده پلاسیمنوژن منطبق است.

این ماتریکس فعال کننده پلاسمینوژن را از محیط مهاجم پیرامونش که مربوط به خود موجود است محافظت می کند و توانایی آنزیم را برای برهمکنش با برخی از عوامل بیرونی حفظ می کند. برای تست این گرافت عروقی مدیفه شده، محققین یک لخته مصنوعی را از پلاسمای خون و در مخلوط با ترومبین ایجاد کردند و آن را درون گرافت قرار دادند. نتایج آزمایش آن ها را شگفت زده کرد. خیلی زود، لخته شروع به حل شدن و نشت کردن از طریق گرافت کرد. در مطالعه in vvo نیز، این پوشش لخته های تشکیل شده را تخریب کرد و تضمین کرد که یک جریان خون طبیعی و بدون هیچ گونه سد و مانعی وجود خواهد داشت. محققین می گویند که این روش آن ها نه تنها می تواند در مورد عروق خونی مصنوعی کاربرد داشته باشد بلکه می تواند برای هر نوع ایمپلنت دیگری( مانند میزنای مصنوعی) نیز مورد استفاده قرار گیرد.