1394 / 9 / 3، 01:39 عصر
محققین در دانشگاه ویسکونزین-مادیسون با موفقیت بافت طناب های صوتی دارای عملکرد را در آزمایشگاه تولید کرده اند. این امر گام مهمی در جهت احیای صدا در افرادی که طناب های صوتی شان را به دلیل جراحی های سرطان یا وقوع برخی حوادث از دست داده اند، محسوب می شود.
به گزارش "انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران " به نقل ازmedicalxpress، بنابر گفته دکتر ناتان ولهام سرپرست این تیم تحقیقاتی این بافت های طناب صوتی قادر به انتقال صدا هستند. آمار ارائه شده نشان می دهد که حدود 20 میلیون آمریکایی از اختلالات صوتی رنج می برند که دلیل بسیاری از آن ها آسیب به موکوس طناب صوتی است که بافت تخصص یافته ای است که در اثر جریان هوا مرتعش شده و تولید صوت می کند. در حالی که تزریق کلاژن و برخی مواد دیگر می تواند درمان کوتاه مدتی برای این مشکل باشد اما دکتر ولهام می گوید که برای افرادی که ناحیه وسیعی از طناب های صوتی شان آسیب دیده یا برداشته شده است انجام داد. طناب های صوتی از بافت تخصص یافته ای تشکیل شده اند که هم به اندازه کافی منعطف است که مرتعش شود و هم به اندازه کافی قوی است که در هر ثانیه صدها بار مرتعش شود. این سیستم صوتی بسیار ارزشمند است و بافتی است که باید بسیار مراقب آن بود زیرا در نتیجه آسیب دیدگی، بازسازی و ترمیم آن به نوعی غیر ممکن است. ولهام و همکاران کار خود را با بافت طناب های صوتی یک جسد و چهار بیمار که حنجره آن ها به دلیلی غیر از سرطان برداشته شده بود شروع کردند. سلول های ار بافت موکوسی جداسازی و خالص سازی شد و در شرایط آزمایشگاه رشد و تکثیر یافت. سپس این سلول ها را روی داربست های سه بعدی کلاژنی کشت کردند. ظرف مدت تقریبا دو هفته، سلول ها روی این داربست به سمت هم رشد کردند و بافت دو لایه ای را تشکیل دادند که بافت پیوندی قابل انعطاف اما قوی در زیر و سلول های اپی تلیالی به صورت لایه ای در رو قرار داشتند. آنالیزهای پروتئومیک مشان داد که این سلول ها بسیاری از پروتئین های مشابه با سلول ها طناب صوتی طبیعی را تولید کردند. تست های فیزیکی نیز نشان داد که سلول های اپی تلیالی شروع به تشکیل غشای پایه نابالغ کردند که به ایجاد یک سد در برابر عوامل بیماری زا و اشعه های موجود در هوا کمک می کند. ولهام می گوید که این بافت رشد یافته در آزمایشگاه شبیه بافت طناب صوتی به نظر می رسد و تست های فیزیکی نیز نشان داد که این طناب های صوتی دارای کیفیت ویسکوزیتی و الاستیستی مشابه بافت طبیعی هستند. برای تست این بافت مهندسی شده برای انتقال صدا، محققین این بافت را به یک سمت حنجره برداشته شده یک سگ پیوند کردند. حنجره ها به مجاری هوایی مصنوعی چسبیدند و هوای گرم و مرطوب از طریق آن ها به جریان در آمد. این بافت نه تنها صدا تولید کرد اما تصویر برداری دیجیتال با سرعت بالا نشان داد که لایه موکوسی مهندسی شده شبیه بافت طبیعی در سمت دیگر حنجره مرتعش می شود. آنالیزهای صوتی نیز نشان داد که دو نوع بافت ویژگی های صوتی مشابهی را نشان می دهند. آزمایشات بیشتر نیز نشان داد که که پیوند این بافت به میزبان غیر مرتبط واکنش ایمنی ایجاد نمی کند. هر چند تا استفاده بالینی از این بافت ها راه درازی باقی مانده است اما این مطالعه در نوع خود بسیار امیدوارکننده محسوب می شود.
به گزارش "انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران " به نقل ازmedicalxpress، بنابر گفته دکتر ناتان ولهام سرپرست این تیم تحقیقاتی این بافت های طناب صوتی قادر به انتقال صدا هستند. آمار ارائه شده نشان می دهد که حدود 20 میلیون آمریکایی از اختلالات صوتی رنج می برند که دلیل بسیاری از آن ها آسیب به موکوس طناب صوتی است که بافت تخصص یافته ای است که در اثر جریان هوا مرتعش شده و تولید صوت می کند. در حالی که تزریق کلاژن و برخی مواد دیگر می تواند درمان کوتاه مدتی برای این مشکل باشد اما دکتر ولهام می گوید که برای افرادی که ناحیه وسیعی از طناب های صوتی شان آسیب دیده یا برداشته شده است انجام داد. طناب های صوتی از بافت تخصص یافته ای تشکیل شده اند که هم به اندازه کافی منعطف است که مرتعش شود و هم به اندازه کافی قوی است که در هر ثانیه صدها بار مرتعش شود. این سیستم صوتی بسیار ارزشمند است و بافتی است که باید بسیار مراقب آن بود زیرا در نتیجه آسیب دیدگی، بازسازی و ترمیم آن به نوعی غیر ممکن است. ولهام و همکاران کار خود را با بافت طناب های صوتی یک جسد و چهار بیمار که حنجره آن ها به دلیلی غیر از سرطان برداشته شده بود شروع کردند. سلول های ار بافت موکوسی جداسازی و خالص سازی شد و در شرایط آزمایشگاه رشد و تکثیر یافت. سپس این سلول ها را روی داربست های سه بعدی کلاژنی کشت کردند. ظرف مدت تقریبا دو هفته، سلول ها روی این داربست به سمت هم رشد کردند و بافت دو لایه ای را تشکیل دادند که بافت پیوندی قابل انعطاف اما قوی در زیر و سلول های اپی تلیالی به صورت لایه ای در رو قرار داشتند. آنالیزهای پروتئومیک مشان داد که این سلول ها بسیاری از پروتئین های مشابه با سلول ها طناب صوتی طبیعی را تولید کردند. تست های فیزیکی نیز نشان داد که سلول های اپی تلیالی شروع به تشکیل غشای پایه نابالغ کردند که به ایجاد یک سد در برابر عوامل بیماری زا و اشعه های موجود در هوا کمک می کند. ولهام می گوید که این بافت رشد یافته در آزمایشگاه شبیه بافت طناب صوتی به نظر می رسد و تست های فیزیکی نیز نشان داد که این طناب های صوتی دارای کیفیت ویسکوزیتی و الاستیستی مشابه بافت طبیعی هستند. برای تست این بافت مهندسی شده برای انتقال صدا، محققین این بافت را به یک سمت حنجره برداشته شده یک سگ پیوند کردند. حنجره ها به مجاری هوایی مصنوعی چسبیدند و هوای گرم و مرطوب از طریق آن ها به جریان در آمد. این بافت نه تنها صدا تولید کرد اما تصویر برداری دیجیتال با سرعت بالا نشان داد که لایه موکوسی مهندسی شده شبیه بافت طبیعی در سمت دیگر حنجره مرتعش می شود. آنالیزهای صوتی نیز نشان داد که دو نوع بافت ویژگی های صوتی مشابهی را نشان می دهند. آزمایشات بیشتر نیز نشان داد که که پیوند این بافت به میزبان غیر مرتبط واکنش ایمنی ایجاد نمی کند. هر چند تا استفاده بالینی از این بافت ها راه درازی باقی مانده است اما این مطالعه در نوع خود بسیار امیدوارکننده محسوب می شود.