متون ادبی وتاثیر گذار

[راضیه]

در پی کافه دنجی هستم

ته یک کوچه بن بست فراموش شده
که در آن، یک نفر از جنس خودم
دست و دلبازانه
از خودش دست بشوید گهگاه ...
و حواسش به فراموش شدنها باشد ...
کافه ای با دو سه تا مشتری ثابت و معتاد به آه ...
کافه ای دود زده با دو سه تا شمع نه چندان روشن ... و گرامافونی
که بخواند : گل گلدون، بوی موهات، ای که بی تو خودمو ... و تو یکمرتبه احساس کنی
کافه یک کشتی طوفانزده است
 وسط خاطره هایی که ترا می بلعند ...