تحلیل ماکولای وابسته به سن (AMD) یکی از علل عمده نابینایی غیرقابل برگشت در هر دو کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه است. در طول دهه گذشته، مدیریت AMD باعروق جدید (AMD مرطوب) به طرز چشمگیری پیشرفت کرده است. با این حال، هنوزهیچ درمان موثری برای AMD فاقد عروق جدید (AMD خشک) که با آتروفی جغرافیایی ماکولا مشخص می شود، یافت نشده است. پیشرفت های اخیر در علوم سلول های بنیادی نشان داده است که سلول های اپیتلیوم رنگدانه ای شبکیه (RPE) را می توان از انواع مختلفی از سلول های بنیادی (از جمله سلولهای بنیادی جنینی، سلول های بنیادی پرتوان القایی، سلول های بنیادی مزانشیمی و غیره) با هم کشتی سلولی و یا فاکتورهای معین تولید کرد. علاوه براین، مطالعات همچنین نشان داده است که عملکرد بینایی را می توان با پیوند این سلولها به فضای زیر شبکیه در داخل بدن بهبود داد. علاوه براین، سازمان غذا و دارو آمریکا در حال حاضر چندین آزمایش بالینی را برای ارزیابی میزان بازده پیوند سلولی مبتنی بر سلول های بنیادی برای بیماران AMD خشک تایید کرده است. تا اکنون، تعداد کمی از بیماران وارد شده دراین مطالعات نتایج امیدوار کننده ای را به دست آورده اند. این مقاله پیشرفت های اخیر در تمایز سلول های بنیادی به سلول های اپیتلیوم رنگدانه ای شبکیه ، پیوند و نتایج اولیه مطالعات بالینی را خلاصه خواهد کرد. موانع و چشم اندازها در این زمینه نیز بحث خواهد شد.

محققان مدرسه پزشکی دانشگاه استنفورد با همکاری «کیوان ستوده» نسخه‌ای اصلاح‌یافته از آنتی‌بیوتیک آمینوگلیکوزید را تولید کرده‌اند که بدون خطر از دست‌دادن شنوایی یا وارد‌آمدن آسیب‌های کلیوی، عفونت‌های باکتریایی را درمان می‌کند. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از ایسنا، آمینوگلیکوزیدها رایج‌ترین گروه مصرفی آنتی‌بیوتیک در سراسر دنیا به شمار می‌آیند و اغلب برای نجات جان افراد حیاتی هستند؛ با این حال، حدود 20 تا 60 درصد تمامی بیمارانی که این آنتی‌بیوتیک را مصرف می‌کنند، مبتلا به ناشنوایی کامل یا جزئی می‌شوند. همچنین آسیب‌های کلیوی یکی دیگر از عوارض مصرف این نوع آنتی‌بیوتیک هستند.
آمینوگلیکوزید از طریق نابودکردن سلول‌های موی غیرقابل‌بازتولید در گوش درونی، موجب ناشنوایی مصرف‌کنندگان می‌شود. با این حال، محبوبیت این آنتی‌بیوتیک بیشتر به دلیل بهای پایین، عدم‌نیاز به منجمدکردن آن و کارآیی‌اش در درمان عفونت‌های باکتریایی است.انجام تحقیقات برای تولید پنج گرم از آنتی‌بیوتیک جدید دانشمندان موسوم به N1MS چهار سال زمان برده است. ستوده و همکارانش حق امتیاز این نسخه جدید را به ثبت رسانده‌اند و این آنتی‌بیوتیک از یکی از انواع آمینوگلیکوزیدها به نام sisomicin گرفته شده است.
در آزمایش‌های انجام‌شده، نسخه جدید آنتی‌بیوتیک تولیدشده، عفونت در موش‌ها را درست مانند sisomcicin به خوبی درمان کرد اما منجر به ناشنوایی سوژه‌های حیوانی نشد.این نتایج رویکرد نویدبخشی را برای تولید گروه جدیدی از آنتی‌بیوتیک‌های غیرسمی ارائه می‌دهند و محققان امیدوارند آزمایش نسخه‌های آنتی‌بیوتیک اصلاح‌شده را به زودی در انسان‌ها آغاز کنند.«آنتونی ریچی» پروفسور و «آلن چنگ»، دانشیار جراحی گوش، حلق، بینی، سر و گردن، نویسندگان ارشد این مقاله بودند که جزئیات آن در Journal of Clinical Investigation قابل‌مشاهده است.

ابزارهای جدید می تواند روزی برای برای ساخت اندام های جایگزین انسانی مورد استفاده قرار گیرد، به نحوی که یک قطعه برداشته شده و قطعه ای نو جایگزین آن می شود. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از بنیان، در این جا، این قطعات شامل میکروبافت های سه بعدی است که حاوی هزاران میلیون سلول زنده است که احتیاج به جریان مداومی از مایعاتی دارند که مواد غذایی را به آن ها می رسانند و مواد زاید را از پیرامون آن ها بر می دارند. این ابزار جدید BioP3 نام دارد که قابل برداشت و جایگزینی است. به دلیل این که این BioP3 اجازه سازماندهی ساختارهای بزرگتری از این میکروبافت های زنده کوچک را می دهد، محققین براین باورند که ورژن های آینده آن ها ممکن است در نهایت امکان ساخت اندام های کاملی مانند کبد، پانکراس و کلیه را بدهند. پروفسور مورگان می گوید: برخلاف بیوپرینت های سه بعدی که یک قطره کوچک را در یک زمان پرینت می گیرند. این روش بسیار سریع تر است زیرا از بخش های ساختمانی زنده از پیش سازماندهی شده با شکل های کاربردی استفاده می کند و می تواند در یک زمان هزاران سلول را در یک بخش استفاده کند. مطالعه مورگان روی ساخت میکروبافت هایی با اشکال مختلف مانند کره، استوانه و حلقه و ... تمرکز کرده است. او از تکنیک ریز قالب گیری برای هدایت سلول ها برای خودسازماندهی و تشکیل اشکال پیچیده استفاده کرده است. این مطالعه جدید نشان می دهد که ابزاری وجود دارد که می تواند بافت های بزرگ تری را با ترکیب اجزای زنده بسازد.

معاون پژوهشی جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران گفت: امکان دسترسی به روش های بهینه برای بهبود زخم با کمک ترمیم نوری در جهاد دانشگاهی فراهم می شود. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل ازجهاد دانشگاهی، دکتر سید مهدی طبایی افزود: با کسب موافقت قطعی گروه پژوهشی ترمیم نوری به عنوان جزیی از مرکز جامع ترمیم زخم و بافت جهاد دانشگاهی واحد علوم پزشکی تهران، امکان دسترسی به روش های نوین درمانی در ترمیم زخم مهیا می شود.وی ادامه داد: راه اندازی پژوهشکده ترمیم زخم به عنوان نیاز واقعی جامعه قدم مهمی در خدمت رسانی علمی، آموزشی و درمانی به شمار می رود. طبایی افزود: گروه پژوهشی ترمیم نوری جهاد دانشگاهی در حوزه های آزمایشگاهی و سلولی با استفاده از تکنولوژی های نوین در دنیا به موضوع فعل و انفعالات سلولی می پردازد و هدفش بررسی چگونگی روش های بهینه برای ترمیم زخم در سطح آزمایشگاهی و بالینی است.

اولین کنگره بین‌المللی «سلول‌های بنیادی و پزشکی بازساختی» به همت جهاد دانشگاهی واحد خراسان رضوی، دانشگاه فردوسی مشهد و پژوهشگاه رویان برگزار می‌شود. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از ایسنا، این کنگره دارای امتیاز آموزش مداوم برای گروه‌های مختلف پزشکی شرکت کننده و همراه با برگزاری کارگاه‌های آموزشی تخصصی خواهد بود. این کنگره قرار است از 30 اردیبهشت تا اول خرداد ماه سال آینده در سالن همایش‌های دانشکده علوم دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شود. بر اساس دبیرخانه برگزاری این کنگره، علاقه‌مندان به شرکت در این کنگره می‌توانند نسبت به ارسال مقاله به دبیرخانه آن نیز اقدام کنند.
مهلت ارسال خلاصه مقاله برای شرکت کنندگان 15 اسفندماه امسال است. آخرین مهلت ثبت نام نیز 25 فروردین ماه سال 94 خواهد بود. علاقه‌مندان می‌توانند برای کسب اطلاعات بیشتر به نشانی اینترنتی http://www.mashhadstemcell.com و یا دبیرخانه کنگره واقع در مشهد، پردیس دانشگاه فردوسی، سازمان مرکزی جهاد دانشگاهی خراسان رضوی، گروه پژوهشی سلول‌های بنیادی و پزشکی ترمیمی مراجعه کنند. همچنین شماره فکس 05138842981 برای برقراری ارتباط با دبیرخانه در دسترس خواهد بود.

زمانی که فشار چشم زیاد شود باعث فشار روی عصب چشم می‌شود، در نتیجه باعث اختلال در میدان دید شده و به دلیل تاثیری که بر روی فیبرهای عصبی می‌گذارد باعث ایجاد آب سیاه می‌شود.داروهای کورتون خطر ابتلا به بیماری آب سیاه را افزایش می‌دهد. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از باشگاه خبرنگاران، الهام عبدی متخصص چشم پزشکی اظهار داشت: آب سیاه یک بیماری چشمی همراه با افزایش فشار داخل چشم است که در میدان دید فرد تاثیر می‌گذارد. عبدی اظهار داشت: درد ناگهانی چشم، قرمزی، تاری دید و هاله‌ای دیدن نور از علایم این بیماری محسوب می‌شود، همچنین ژنتیک، سن، بیماری‌های چشمی نظیر بیماری عروق شبکیه و آب مروارید پیشرفته نیز در این بیماری تاثیر گذار است.
وی ادامه داد: زمانی که فشار چشم زیاد شود باعث فشار روی عصب چشم می‌شود، در نتیجه باعث اختلال در میدان دید شده و به دلیل تاثیری که بر روی فیبرهای عصبی می‌گذارد باعث ایجاد آب سیاه می‌شود. عبدی گفت: در درمان دارویی سعی در کنترل آب سیاه می‌شود، در صورت عدم کنترل و پیشرفته شدن این بیماری، جراحی انجام می‌شود. وی توصیه کرد: افرادی که سابقه خانوادگی، سابقه بیماری‌های عروق چشمی، میگرن، التهابات داخل چشمی و افراد بالای ۴۰ سال حتما از نظر فشار داخل چشم توسط چشم پزشک کنترل شوند. دکتر عبدی در پایان گفت: اگر این بیماری در مراحل پیشرفته باشد به طوری که لایه‌های عصبی از بین رفته باشد آن قسمت از بینایی که از دست دیگر قابل برگشت نیست.

بر اساس مقاله‌ «امیرحسین درافشان» و همکارانش، پیوند صورت می‌تواند به طور قابل‌توجه توانایی یک بیمار پس از تجربه‌کردن ترومای شدید صورت را افزایش دهد اما عدم‌توجه به عمل پلک‌زدن ممکن است موجب معیوب‌شدن بینایی بیمار، انقباض پلک و سایر مشکلات مرتبط با این مولفه شود. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از ایسنا، بررسی جدید دانشمندان به رهبری مرکز پزشکی لانگون در دانشگاه نیویورک، ارزیابی دقیق پلک در طراحی فرآیندهای پیوند صورت، هنگام عمل، پس از پیوند و همچنین جراحی‌های بازیابی بینایی پس از پیوند بینایی را برجسته می‌کند. تیم علمی به رهبری «ادواردو دی‌ رودریگز»، اهمیت ارزیابی عمل پلک‌زدن را بررسی کرد؛ زیرا پلک‌نزدن نه تنها بینایی را کاهش می‌دهد، بلکه با گذر زمان منجر به از دست‌رفتن آن می‌شود. پلک‌زدن، عمل پیچیده‌ای در صورت است که تا پیش از این، در فرآیند پیوند صورت به آن اهمیت زیادی داده نشده بود.
دکتر رودریگز در این باره گفت: هیچ تضمینی وجود ندارد که پلک پس از پیوند صورت به طور عادی عمل کند و آمادگی دقیق پیش از پیوند صورت و توجه به عمل پلک‌زدن پس از جراحی، برای حفظ بینایی در این موارد حیاتی است. رودریگز و همکارانش در مقاله‌ خود بر روی بیماری با آسیب شدید وارد‌آمده به مرکز و پایین صورتش متمرکز شدند و این آسیب در اثر شلیک گلوله به صورت وی به وجود آمده بود. آن‌ها در این مقاله توضیح دادند چه فرآیندهایی برای حفظ و بازیابی عمل پلک‌زدن وی را انجام دادند چون پلک‌زدن ممکن است در اثر تروما یا در طول جراحی آسیب ببیند. بیماری که مقاله امیرحسین درافشان و همکارانش بر آن متمرکز شده، «ریچارد لی نوریس» اهل ویرجینیا است که مورد وی در رسانه‌های سراسر دنیا مطرح شد و یکی از کامل‌ترین و گسترده‌ترین پیوندهای صورت تا به امروز را از سر گذراند. این پیوند شامل پیوند کامل صورت، آرواره و پیوند زبان بود.
تحلیل ویدیوی آهسته دانشمندان از پلک‌زدن این بیمار، به ویژه پلک‌زدن ناخودآگاه، پیش از پیوند صورت و چندین ماه پس از جراحی انجام شد. در این بررسی‌ها، شدت بینایی پیش از عمل پیوند صورت ارزیابی شد و همچنین حرکات چشم پیش از عمل و شش ماه پس از پیوند سنجیده شد. افزون بر این، ارزیابی قالب چشم در فرآیند طراحی جراحی و پس از عمل نیز انجام شد. پیش از نخستین جراحی، بیمار پلک هر دو چشمش را به طور کامل بست و این موضوع معادل عملکرد صد درصدی و آگاهانه پلک وی بود. اما پس از آسیب‌دیدن، پلک‌زدن ناآگاهانه در چشم چپش معیوب شد و در چشم راست نیز تا 40 درصد کاهش یافته بود. پس از جراحی، پلک‌زدن ناخودآگاه چشم راست وی تا 70 درصد ارتقا یافت. پلک‌زدن ناخودآگاه چشم چپ این بیمار نیز به همان میزان پیش از جراحی (90 درصد) حفظ شد. شش ماه بعد از عمل پیوند صورت، شدت بینایی این شخص و حرکات هر دو چشمش عادی گزارش شد. همچنین، پلک‌زدن ناآگاهانه چشم راستش تا 90 درصد و چشم چپش تا 100 درصد ارتقا یافت.
این نخستین ارزیابی عمل پلک‌زدن در حوزه پیوند صورت است. پلک‌زدن شاید عمل خودکار و ساده‌ای برای بسیاری از مردم به نظر برسد، اما چنانچه چشم پلک نزند، ممکن است قرنیه‌های شخص در معرض آب‌و‌هوای نامناسب قرار گیرند و خراش بردارند؛ این امر در نهایت منجر به معیوب‌شدن بینایی فرد می‌شود. درافشان و همکارانش امیدوارند این مطالعه توجه بیشتر جامعه علمی را به چشم و عمل پلک‌زدن در حوزه پیوند صورت جلب کند. جزئیات این دستاورد علمی در نشریه Plastic and Reconstructive Surgery قابل‌مشاهده است.

ابزارهای جدید می تواند روزی برای برای ساخت اندام های جایگزین انسانی مورد استفاده قرار گیرد، به نحوی که یک قطعه برداشته شده و قطعه ای نو جایگزین آن می شود. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از بنیان، در این جا، این قطعات شامل میکروبافت های سه بعدی است که حاوی هزاران میلیون سلول زنده است که احتیاج به جریان مداومی از مایعاتی دارند که مواد غذایی را به آن ها می رسانند و مواد زاید را از پیرامون آن ها بر می دارند. این ابزار جدید BioP3 نام دارد که قابل برداشت و جایگزینی است. به دلیل این که این BioP3 اجازه سازماندهی ساختارهای بزرگتری از این میکروبافت های زنده کوچک را می دهد، محققین براین باورند که ورژن های آینده آن ها ممکن است در نهایت امکان ساخت اندام های کاملی مانند کبد، پانکراس و کلیه را بدهند. پروفسور مورگان می گوید: برخلاف بیوپرینت های سه بعدی که یک قطره کوچک را در یک زمان پرینت می گیرند. این روش بسیار سریع تر است زیرا از بخش های ساختمانی زنده از پیش سازماندهی شده با شکل های کاربردی استفاده می کند و می تواند در یک زمان هزاران سلول را در یک بخش استفاده کند. مطالعه مورگان روی ساخت میکروبافت هایی با اشکال مختلف مانند کره، استوانه و حلقه و ... تمرکز کرده است. او از تکنیک ریز قالب گیری برای هدایت سلول ها برای خودسازماندهی و تشکیل اشکال پیچیده استفاده کرده است. این مطالعه جدید نشان می دهد که ابزاری وجود دارد که می تواند بافت های بزرگ تری را با ترکیب اجزای زنده بسازد.