انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران

?غوغای حاج غلامرضا سازگار?

گویند فقیری به مدینه به دلی زار
امد به در خانه ی عباس علمدار

زد بوسه بر ان درگه و استاد مؤدب
گفتا به ادب با پسر حیدر کرار

کی صاحب این خانه یکی مرد فقیرم
بیمار و تهیدست و گرفتار و دل افکار

هر سال در این فصل از این خانه گرفتم
بر خرجی یکساله ی خود هدیه ی بسیار

گفتا به زنان ام بنین مادر عباس
با سوز دل سوخته و دیده ی خون بار

کز زیور و زر هر چه که دارید بیارید
بخشید بر این مرد فقیر از ره ایثار

خود سائل هر ساله ی عباس من است این
عباس دل ازرده شود گر برود زار

دادند بدو زیور و زر هر چه که می بود
از لطف و کرم عترت پیغمبر مختار

سائل که نگاهش به زر و سیم بیفتاد
بگذاشت ز غم چهره به دیوار

گفتند همه هستی این خانه همین بود
ای مرد عرب اشک میفشان تو به رخسار

آن سائل دلباخته ی زار چنین گفت :
کی در همه جا بوده به خیل ضعفا یار

بر من در این خانه گدائیست بهانه
من عاشق عباسم و نه عاشق دینار

من امده ام بازوی عباس ببوسم
من در پی گل روی نهادم سوی گلزار

هر سال زدم بوسه بر ان دست مبارک
هر بار شدم محو رخ صاحب این دار

یک لحظه بگوئید که عباس بیاید
باشد که برم فیض از ان چهره دگر بار

ناگاه زنان شیونشان رفت به گردون
گفتند : فروبند لب ای مرد گرفتار

ای عاشق دلسوخته ای محو رخ دوست
ای سائل دلباخته ، ای طالب دیدار

دستی که زدی بوسه جدا گشت ز پیکر
ماهی که تو دیدی به زمین گشت نگونسار

ان دست کزو خرجی یکساله گرفتی
شد قطع ز تیغ ستم دشمن خونخوار

سر بر سر نی ، دست جدا ، تن به روی خاک
لب تشنه ، جگر سوخته ، دل شعله ای از نار

این طایفه هستند در این خانه سیه پوش
این خانه بود در غم عباس عزادار

این مادر پیری که قدش گشته خمیده
سر تا به قدم سوخته چون شمع شب تار

این مادر دلسوخته ی چهار شهید است
گردیده دو تا قامتش از ماتم آن چهار

این مادر عباس همان ام بنین است
دادند بنینش همه جان در ره دادار

سوگند به ان مادر و ان چهار شهیدش
بگذر ز گناه همه ای خالق غفار

ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﺎﺯﻡ

ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺑﺴﺎﺯﻡ
ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺻﺤﺮﺍﯾﯽ ﺑﯽ ﺳﻘﻒ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﮔُﻞ
ﺑﺎ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﺎﯼ ﭘَﺮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺴﺎﺯﻡ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺰﻧﻢ ، ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯽ ، ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﻢ
ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻮ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺴﺎﺯﻡ؟
ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻣﺮﺑﺎﯼ ﻏﺰﻝ ، ﻇﺮﻑ ﻋﺴﻞ ، ﻣﻦ
ﺑﺎ ﻧﺎﻥ ﺗﻦ ﺩﺍﻍ ﺗﻮ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺴﺎﺯﻡ
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺯﺩ ، ﺳﺮ ﻇﻬﺮﯼ ، ﺩﻡ ﻋﺼﺮﯼ
ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺁﻥ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﺑﺴﺎﺯﻡ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻣﻨﯽ ، ﻣﻦ ﺑﭙﺮﻡ ﺑﺎﺯ
ﯾﮏ ﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺩﻭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺑﺴﺎﺯﻡ

نصف تاریخ عاشقی آب است
قصه هایی عمیق و پر احساس

قصه هایی پر از فداکاری
قصه هایی عجیب اما خاص

قصه ی آب چشمه زمزم
زیر پاکوبه های اسماعیل

قصه نیل و حضرت موسی
قصه ی آن گذشتن حساس

قصه ی حفظ حضرت یونس
توی بطن نهنگ در دریا

یا که نفرین نوح پیغمبر
بر سر مردم نمک نشناس

قصه ی ظهر روز عاشورا
بستن آب روی وارث آن

کربلا بودو یک حرم تشنه
کربلا بود و حضرت عباس

بین افسانه های آب و جنون
قصه ی تازه ای اضافه شده

قصه ی بیست و هفت ساله ای از
صد و هفتاد و پنج تا غواص...

این قلب ترک خورده ی من بند به مو بود
من عاشق او بودم و او عاشق "او" بود
باشد که به عشقش برسد هیچ نگفتم
یک عمر در این سینه غمش راز مگو بود
من روی خوش زندگی ام را که ندیدم
هر روز دعا کرده ام ای کاش دو رو بود
عمر کم و بی همدم و غرق غم و بی تو
چاقوی نداری همه دم زیر گلو بود
من زیر سرم سنگ لحد بود و دلم خوش
که زیر سرش نرم شبیه پر قو بود

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
می رسم با تو به خانه،از خیابانی که نیست
می نشینی روبرویم،خستگی در می کنی
چای می ریزم برایت،توی فنجانی که نیست
بازمی خندی ومی پرسی که حالت بهتر است؟!
باز می خندم که خیلی،گرچه می دانی که نیست
شعر می خوانم برایت،واژه ها گل می کنند
یاس و مریم می گذارم،توی گلدانی که نیست
چشم می دوزم به چشمت،می شود آیا کمی
دستهایم را بگیری،بین دستانی که نیست..؟!
وقت رفتن می شود،با بغض می گویم نرو...
پشت پایت اشک می ریزم،در ایوانی که نیست
می روی و خانه لبریز از نبودت می شود
باز تنها می شوم،با یاد مهمانی که نیست...!
بعد تو این کار هر روز من است
باور این که نباشی،کار آسانی که نیست...!

میرسم اما سلام انگار یادم میرود

شاعری اشفته ام هنجار یادم میرود

با دلم اینگونه عادت کن بیا  بر دل مگیر!
بعد از این هر چیز یا هر کار یادم میرود

من پر از دردم پر از دردم پر از دردم ولی

تا نگاهت میکنم انگار یادم میرود

راستی چندی ست میخواهم بگویم بی شمار

دوستت دارم ...ولی هر بار یادم میرود ...
مست و سرشاری زعطر صبح تا میبینمت

وحشت شبهای تلخ و تار یادم میرود !
شب تو را در خواب میبینم همین را یادم است

قصه را تا می شوم بیدار یادم میرود
من پر از شور غزل های توءم اما چرا

تا به دستم میدهی خودکار یادم میرود ؟


زنده یاد نجمه زارع